Ik zie bijna dagelijks zwangere vrouwen... en hun partners... en dagelijks begin ik, als ik deze mensen voor het eerst zie, met mezelf voorstellen en dan zeg ik o.a. 'zwanger zijn is niet helemaal mijn ding, je mag het super leuk vinden maar het hoeft niet'... en het valt me op dat ik zo vaak een blik van herkenning zie... een zucht van 'oh gelukkig'.... en nu jaren verder vraag ik me af waarom ik die blik nog steeds dagelijks zie.
Moet zwanger zijn perse leuk zijn?
Is het leuk om dagelijks over te geven?
Om je werk misschien wel eerder te moeten stoppen omdat het niet gaat?
Is het leuk om niet ziek te zijn maar je wel zo te voelen?
Of last te hebben van slapeloosheid, je rug, ongemak, pijn, etc? Dat hoeft toch ook niet leuk te zijn?
Begrijp me niet verkeerd: iets leuk vinden heeft niets te maken met dankbaarheid.
Dankbaar zijn voor het feit dat je zwanger mag zijn, dat je je kindje in je buik voelt trappelen, dankbaar voor het feit dat het gelukt is (zeker wanneer je veel verhalen hoort over stellen waarbij vruchtbaarheid een probleem is of waarin men miskramen door moet maken)... dat mag er zijn. Dankbaarheid mag er zijn maar heeft niets te maken met iets leuk vinden. Je kunt dankbaar zijn en het toch niet leuk vinden om zwanger te zijn... of teleurgesteld zijn omdat je misschien wel had gehoopt (of er op hebt gewacht) dat je het leuk zou vinden.
Laten we op houden met hier een mening over te hebben. De vrouwen die het heel leuk vinden om zwanger te zijn mogen we dit gunnen.. maar de vrouwen die het niet leuk vinden mogen dit gewoon uiten en ervaren. Dat maakt ze niet minder mama of minder dankbaar.
Je mag bij mij altijd eerlijk en oprecht zijn. Ik zal je er nooit om oordelen. Het is goed zoals je bent en wat je denkt of voelt. Echt waar. Je doet het goed, je maakt een mens!